- امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرماید:
«انتظروا الفرج ولاتیأسوا من روح الله، فان احب الاعمال الى الله عزوجل انتظار الفرج ... والمنتظر للفرج كالمتشحط بدمه فى سبیل الله» ؛"بحارالانوار، ج 52، ص 123"
انتظار فرج بكشید و از رحمت خدا ناامید نگردید، زیرا محبوب‌ترین اعمال نزد خداى عزوجل، انتظار فرج است. و همانا منتظران فرج مانند شهیدانى هستند كه در راه خدا، در خون خود مىغلتند.
- امام حسین علیه السلام می‌فرماید:
«... اما ان الصابر فى غیبته على الاذى والتكذیب، بمنزلة المجاهد بالسیف بین یدى رسول الله صلى الله علیه و آله»؛ "اعلام الورى، ص 384"
... به تحقیق كه صبركنندگان در غیبتش بر اذیت‌ها و تكذیب‌ها، مانند مجاهدان با شمشیر در سپاه پیامبر (صلى الله علیه و آله) هستند.
- امام زین العابدین علیه السلام می‌فرماید:
«من ثبت على ولایتنا فى غیبة قائمنا، اعطاه الله أجر الف شهید مثل شهداء بدر و احد»؛"كشف الغمه، ج 3، ص 312"
هر كه در دوران غیبت قائم ما، بر ولایت ما ثابت قدم باشد، خداوند پاداش هزار شهید مانند شهداى بدر و احد را به او عطا مىفرماید.
- امام صادق علیه السلام می‌فرماید:
«المنتظر للثانى عشر كالشاهر سیفه بین یدى رسول الله صلى الله علیه و آله یذب عنه»؛"غیبت نعمانى، ص 41"
كسى كه منتظر امام دوازدهم است مانند كسى است كه در كنار رسول خدا (صلى الله علیه و آله) و براى دفاع از آن حضرت شمشیر مىزند.
- امام موسى كاظم علیه السلام می‌فرماید:
«طوبى لشیعتنا المتمسكین بحبّنا فى غیبة قائمنا، الثابتین على موالاتنا والبراءة من اعدائنا، اولئك منّا و نحن منهم، و قد رضوا بنا ائمة و رضینا بهم شیعة، طوبى لهم ثم طوبى لهم، هم والله معنا فى درجتنا یوم القیامة»؛"الزام الناصب، ص 68"
خوشا به حال شیعیان ما كه در غیبت قائم ما بر محبت و ولایت ما و بیزارى از دشمنان ما پایدار ماندند، آنها از ما و ما از آنهائیم. و همانا آنان امامت ما را پذیرفتند، ما هم آنها را به عنوان شیعیان خود پذیرفتیم. خوشا به حال آنها و باز هم خوشا به حال آنها، آنها به خدا قسم در درجه ما و در كنار ما در روز قیامت‌اند.
- امام رضا علیه السلام می‌فرماید:
«ما أحسن الصبر و انتظار الفرج» ؛"منتخب الاثر، ص 496"
چه نیکوست صبر كردن و انتظار فرج كشیدن.
- امام جواد علیه السلام می‌فرماید:
«افضل اعمال شیعتنا انتظار الفرج»؛"غیبت نعمانى، ص 180"
برترین اعمال شیعیانمان، انتظار فرج است.
امام هادى علیه السلام می‌فرماید:
«لولا من یبقى بعد غیبة قائمكم من العلماء الداعین الیه، والدّالین علیه، والذّابین عن دینه بحُجج الله، والمنقذین للضعفاء من عبادالله من شباك ابلیس و مردته، لما بقى احد الا ارتد عن دین الله. ولكنهم یمسكون ازمة قلوب ضعفاء الشیعة كما یمسك صاحب السفینة سكانها، اولئك هم الافضلون عندالله عزوجل»؛ "بحارالانوار، ج 51، ص 156"
اگر نه این بود كه پس از غیبت قائم آل محمد، برخى از علما وجود دارند كه به سوى او دعوت مىكنند و مردم را به حضرتش سوق مىدهند و از دینش با استدلال‌هاى الهى حمایت مىكنند و ضعیفان از بندگان خدا را از افتادن در دام ابلیس و یارانش، رهایى مىبخشند، پس به تحقیق هیچ كس نمىماند جز این كه از دین خدا برمىگشت. ولى آن عالمان زمان قلوب ضعفاى شیعه را مىگیرند همانگونه كه ناخداى كشتى، سكّان و فرمان كشتى را مىگیرد و پس آنها نزد خداى عزوجل از همه برترند.
