 |
|
|
دل نوشته
به عرفات مقدس، رسیدم همان جا که بسیار شنیده بودم از آن؛ دور از چادرهای اقامت، روی خاک ها نشستم و چشمان خود را بستم.
تصاویر نگاه ملتمس بدرقه کنندگان و حرف هایشان از جلوی دیدگانم رد شد.
(بسم الله الرحمن الرحیم)
برماست که از این انقلاب الهی و اسلامی خویش، به خوبی محافظت کرده و آن را به انقلاب جهانی مهدی(عج) متصل بگردانیم.
(بسم الله الرحمن الرحیم)
«مانند مادر وهب می‌گویم سری که دادم پس نمی‌گیرم؛ خدا مصلحت بداند پیکر پسرم برمی‌گردد. من فقط می‌خواستم فرزندانم در راه خدا قدم بردارند.»
(بسم الله الرحمن الرحیم)
مگر نگفتید این جا زمان می ایستد؟ مگر خودتان نگفتید که این لحظات تمام نمی شود؟
خودم شنیدم گفتید: آن قدربه دور کعبه می گردیم تا صدای "لبیک صاحب الزمان(عج)" را بشنویم!
آه! مولای غریب من! این روزها که دلت از غم جانگداز غزه خون است؛ با تو می گویم و می دانم که هرجا مسلمانی و مظلومی، زیر بار ظلمی، بی تاب می شود و قطره اشکی از گونه معصوم کودک بی پناهی بر زمین می چکد، تو بیتاب تر و دلخون تر از او، به امید فرج نفس می زنی و برای آمدنت لحظه ها را می شماری.
گفتند: تو كه بیایي خون به پا مي‌كني،جوي خون به راه مي‌اندازي و از كشته پشته مي‌سازي و ما را از ظهور تو ترساندند.
همه آدینه‌ها دلتنگ تواند و لحظه ها بی قرار آن نگاه بارانی اند که مهربان بر کویر و دل های تشنه و منتظرمان بباری و لب های مان را به خنده دیدار منقش گردانی
اما این روزها هوای باریدن داریم؛ مهدی جان
