لقبهای حضرت عباس علیه السلام
به عناوینی که بر اثر بروز ویژگیهایی در انسانها، به آنان نسبت داده شود و بیانگر ویژگی شان باشد، لقب می گویند. آن بزرگوار، القاب بسیاری دارد. برای ایشان بیش از بیست لقب مشهور برشمرده اند که معروف ترین آنها عبارت اند از:
1. قمر بنی هاشم
حضرت عباس علیه السلام از جمال و زیبایی ویژه ای برخوردار بود؛ به گونه ای که سیمای دلربای او جلب توجه می کرد و چهره اش مانند ماه تمام، تابناک می نمود؛ چون از دودمان هاشم، جدّ پیامبر صلی الله علیه و آله بود، او را «ماه فرزندان هاشم» می خواندند. قمر بنی هاشم لقبی مشهور برای حضرت به شمار می رود و بسیاری از منابع، آن را آورده اند.
2. سقّ
سقّا از مشهورترین لقبهای ایشان است و پس از واقعه کربلا بدان متّصف شد. یکی از بی رحمانه ترین حربه های جنگی دشمن در واقعه کربلا، بستن آب بر لشکر امام حسین علیه السلام بود که از روز هفتم ماه محرّم آغاز شد؛ امّا آن حضرت همراه برخی دیگر از بنی هاشم، به فرات حمله می برد و آب می آورد.
و این لقب را از پدران خویش به ارث برده بود؛ زیرا حضرت عبد المطلب، هاشم، عبد مناف و قُصَّی نیز چنین لقبی داشتند. حضرت ابو طالب علیه السلام و عباس عموی پیامبر نیز به چنین ویژگی پسندیده ای مشهور بودند.
3. باب الحوائج
او در دوران زندگانی امام مجتبی علیه السلام پیوسته در کنار آن حضرت به مددکاری مردم و برآوردن نیازهایشان می پرداخت. این رویه در زمان امامت امام حسین علیه السلام و پیش از جریان عاشورا نیز ادامه داشت تا آنجا که هرگاه نیازمندی نزد این دو امام همام می آمد، حضرت عباس علیه السلام مأمور می شد دستور امام خویش را اجرا کند. وی جایگاه بلندی نزد برادرش ابا عبد اللّه علیه السلام داشت.
نوشته اند: «همان گونه که پدرش امیر مؤمنان علیه السلام جایگاه بلندی نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله داشت و باب او بود و هرگاه مشکلی روی می داد خاتم انبیا صلی الله علیه و آله ابتدا آن را با علی علیه السلام در میان می گذاشت، عباس علیه السلام نیز چنین حالتی نسبت به سید الشهدا علیه السلام داشت. امام، هر مشکلی را با برادرش در میان می گذاشت و از او می خواست که آن را برطرف کند.» این مسئله سبب شد تا ایشان را «باب الحوائج؛ برآورنده نیازها» بخوانند. البته گویا این لقب بعدها نیز در نتیجه توسلهای مردم و کرامتهای آن حضرت به ایشان داده شده است.
4. باب الحسین علیه السلام
شدت دلبستگی حضرت به برادر بزرگ تر خود، امام حسین علیه السلام تا آنجا بود که همواره خود را خدمتگزار وی می دانست و برای اجرای فرمانهای ایشان، همیشه پیشقدم بود. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «أنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ وَعَلِیٌّ بَابُهَا فَمَنْ أرَادَ الْمَدینَةَ فَلْیَأْتِ الْبَابَ؛ من شهر دانش هستم و علی دروازه ورود به آن است. پس هر کس خواهان ورود به شهر دانش است، باید نخست سراغ درِ آن را بگیرد.» حضرت عباس علیه السلام نیز درب ورود به شهر حسینی علیه السلام بود.
علامه طباطبایی رحمه الله در این باره فرمود: «مرحوم سید السالکین و برهان العارفین، آقا سید علی قاضی، فرمود: «هنگام کشف بر من آشکار شد که وجود مقدس ابا عبد اللّه الحسین علیه السلام مظهر رحمت کلیه الهیه است و باب و پیشکار آن حضرت، سقای کربلا، سرحلقه ارباب وفا، آقا باب الحوائج الی اللّه، ابو الفضل العباس صلوات اللّه وسلامه علیه است.»
5. کَبْش الکتیبة
اصطلاحی نظامی است که در جنگها به کار می رفته است. این عنوان، به رزمنده شجاعی اطلاق می شده است که تمام صفات شجاعت و نام آوری در او جمع بوده و در پیشانی لشکر به جنگ با دشمن می پرداخته است. کبش الکتیبة، پیش از حضرت عباس علیه السلام تنها به دو نفر داده شد:
ابتدا به فردی قریشی از قبیله بنی عبد الدار که از دشمنان سرسخت مسلمانان بود و طلحة بن ابی طلحه نام داشت. او در جنگ اُحد با امیر مؤمنان علیه السلام مبارزه کرد و کشته شد؛ زیرا شخص دیگری، جرئت رویارویی با او را نداشت و شجاعت و جنگاوری وی، باعث تضعیف روحیه مسلمانان شده بود.
مرگ او، تقویت روحیه مسلمانان و خوشحالی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را به دنبال آورد؛ زیرا باعث شد اتحاد مشرکان به شدت از هم گسیخته شود و بسیاری از آنان پا به فرار گذارند.
دومین فردی که پیش از حضرت ابو الفضل علیه السلام به این لقب خوانده شد، مالک اشتر نخعی بود. او را در دوران خلافت امیر مؤمنان علیه السلام کبش العراق می خواندند. پس از وی، این لقب به حضرت عباس علیه السلام رسید؛ آن گونه که از زبان ابا عبد اللّه علیه السلام سروده اند:
عَبَّاسُ کَبْشُ کَتِیبَتِی وَکَنَانَتِیوَسرُّ قَومِی بَلْ أعَزُّ حُصُونِی
عباس، پهلوان لشکر و اهل بیت من، بلکه شکست ناپذیرترین دژ من است.
6. حامی الظُّعَینة
در لغت عرب، ظعینة از ریشه ظَعَنَ (کوچ کرد) گرفته شده و به معنای زن هودج نشین است. این لقب از جمله القابی است که پس از واقعه عاشورا به حضرت داده شد و به معنای پشتیبان زنان هودج نشین است؛ چرا که دلگرمی زنان اهل حرم به بازوی توانای او بود. چه بسا پشتیبانی و حمایت از زنان بی دفاع، خود، بخش بزرگی از دفاع است و وجود او در بین لشکر، قوت قلبی برای همه به شمار می آمد.
این لقب در عرب، پیش از وی تنها به یک نفر داده شده است و او ربیعة بن مکدم کنانی از قبیله بنی فراس است و چه در زمان زندگی و چه پس از مرگش او را این گونه می خوانده اند. آن سان که در باره اش سروده اند:
حامی الظعینة این منه ربیعةأم أین من علیا ابیه کلام
القاب یاد شده از مشهورترین لقبهای حضرت عباس علیه السلام است. البته ایشان لقبهای دیگری نیز دارند که بدین شرح است:
7. شهید؛
8. عبد صالح؛
9. مستجار (پشت و پناه)؛
10. فادی (فداکار)؛
11. ضَیغَم (شیر)؛
12. مؤثّر (ایثارگر)؛
13. ظَهر الولایة (پشتیبان ولایت)؛
14. طیّار؛
15. اکبر؛
16. مواسی (ایثارکننده)؛
17. واقی (پاسدار)؛
18. ساعی (تلاشگر)؛
19. صدّیق (راست گفتار و درست کردار)؛
20. بَطَل (گُرد)؛
21. اطلس (چابک و شجاع، در لغت به معنای رنگارنگ یا دو رنگ و کنایه از فرد زیرک و چابک است)؛
22. حامل اللّواء (پرچمدار)؛
23. صابر؛
24. مجاهد؛
25. حامی؛
26. ناصر؛
در کلام معصومان علیهم السلام لقبهای دیگری نیز برای حضرت عباس علیه السلام آمده است که از جایگاه والا و مقام ارجمند آن علمدار ولایت، حکایت می کند.
